ورمی کمپوست متشکل از ورمی ( کرم خاکی ) و کمپوست (کود آلی) است ; که از فعالیت کرم خاکی حاصل می‌گردد. ورمی کمپوست مواد حاصل از بستر رشد کرم بوده که پس‌از دفع مواد زائد از سیستم گوارشی کرم در محیط باقی می‌ماند. ورمی کمپوست مجموعه‌ای از فضولات کرم به‌همراه مواد آلی تجزیه‌شده و نیز اجساد کرم هاست که برای گیاه ارزش غذایی فراوانی دارد .
سبک و بی بو است .
عاری از هر گونه علف هرز است.
بیشتر بدانید : طراحی فضای سبز در مشهد
ورمی کمپوست فرآیندی است که به کرم‌های خاکی و میکروارگانیسم‌ها برای کمک به تثبیت مواد آلی فعال و تبدیل آنها به یک اصلاح‌کننده با ارزش خاک و منبع مواد مغذی گیاهی متکی است. کرم‌های خاکی بیشتر مواد آلی، از جمله باقیمانده‌ها و بقایای غذا، کود حیوانی، بقایای محصولات کشاورزی، محصولات جانبی ارگانیک صنایع مختلف را مصرف می‌کنند.
در این مقاله، می توانید اطلاعات اولیه برای درک ورمی کمپوست و آنچه که باید در هنگام ساخت آن به آن فکر کنید، بیابید. مانند مزایای ورمی کمپوست، تفاوت با کمپوست معمولی و تکنیک های مختلفی که می توانید برای تولید آن انجام می دهید.
امروزه تا 60 درصد از آنچه که توسط جوامع و مشاغل دور ریخته می شود، مواد آلی هستند. به جای دور ریختن ضایعات مواد غذایی، ضایعات محوطه و سایر مواد آلی، می توان مواد را تبدیل به ورمی کمپوست کرد. این روش بازیافت، مواد آلی را که به طور سنتی به عنوان ضایعات در نظر گرفته می شد، به یک اصلاح کننده خاک ارزشمند برای گیاهان و محصولات تبدیل می کند. هنگامی که ورمی کمپوست به خاک اضافه می شود، مواد مغذی موجود برای گیاهان را افزایش می دهد و ساختار و زهکشی خاک را افزایش می دهد. همچنین نشان داده شده است که ورمی کمپوست باعث افزایش رشد گیاه و درمان بیماری های گیاهی و حملات آفات حشرات می شود. محصولات ورمی کمپوست کاربردهای زیادی دارند، از جمله باغبانی خانگی، محوطه سازی، چمن‌زار، زمین‌های گلف، کشت انگور، پروژه‌های DOT، استفاده در خاک گلدان برای صنعت باغبانی و کشاورزی می باشد.
به طور متوسط، حضور کرم خاکی در اکوسیستم های کشاورزی منجر به افزایش 25 درصدی عملکرد محصول و افزایش 23 درصدی در زیست توده بالای زمینی می شود.
(مطالب خود سایت)
کمپوست سازی سنتی به تأثیر مطلوب افزایش دمای توده ای از زباله های آلی بستگی دارد. در طی این فرآیند، باکتری های خاصی وارد عمل شده و مواد آلی را تجزیه می کنند. با رسیدن آن به دمای بیش از 60 درجه سانتیگراد، بسیاری از میکروارگانیسم ها، از جمله پاتوژن ها و همچنین دانه های علف های هرز در طول فرآیند از بین می روند. ورمی کمپوست می تواند توسعه پاتوژن را از طریق رقابت بیشتر بین میکروارگانیسم ها کنترل کند. با این حال، وجود بذر علف های هرز می تواند پس از فرآیند ورمی کمپوست باقی بماند. در عین حال، توده های کمپوست گرمادوست در مقایسه با فرآیند خنک تر ورمی کمپوست، نیتروژن بیشتری را در محیط آزاد می کنند. بنابراین میزان نیتروژن در خاک پس از استفاده از ورمی کمپوست نسبت به کمپوست گرمادوست بیشتر است.
در مرحله بعد، کمپوست غنی از آمونیوم است، در حالی که ورمی کمپوست دارای نیترات بالایی است، شکلی که به راحتی در دسترس تر از نیتروژن است. همچنین نسبت C/N در ورمی کمپوست کمتر است که باعث می شود مواد مغذی برای گیاهان بیشتر در دسترس باشد. با توجه به فرآیند ساخت، ورمی کمپوست را می توان در نیمی از زمان کمپوست گرما دوست انجام داد. پس از تجزیه فعال، کمپوست ترموفیل باید برای چند ماه یا بیشتر بالغ شود تا بتوان آن را به عنوان ماده اصلاحی به خاک اضافه کرد. از طرفی ورمی کمپوست را می توان مستقیماً بعد از برداشت استفاده کرد. بسته به سیستم ورمی کمپوست و شرایط محیطی، تولید ورمی کمپوست می تواند 10 روز تا یک سال طول بکشد. نیازهای نیروی کار و هزینه ها بسته به نوع سیستم مورد استفاده بسیار متفاوت است. با این حال، به طور کلی برای ورمی کمپوست بالاتر از کمپوست است.
مطالعه بیشتر : فضای سبز ویلا در مشهد
این بخش فاکتورهای اصلی را که باید برای شروع تولید ورمی کمپوست در نظر گرفت، فهرست می کند. عوامل به مراحل زیر تقسیم می شوند:
هدفی را که می خواهید با ورمی کمپوست به دست آورید مشخص کنید.
بر اساس اهداف، زمان و مواد موجود در مورد سیستم vermi خود تصمیم بگیرید.
نوع بستری را که می خواهید استفاده کنید انتخاب کنید.
گونه کرم خود را انتخاب کنید.
نوع مواد را برای تغذیه کرم های خود انتخاب کنید.
تولید موفقیت آمیز ورمی کمپوست نیاز به زمان و تمرین زیاد دارد و بهترین راه برای یافتن مناسب ترین سیستم آزمایش است. یادآوری این نکته ضروری است که ایجاد یک فعالیت ورمی کمپوست همیشه به زمینه خاص بستگی دارد. به عنوان مثال، برخی از سیستم ها یا گونه های کرم در یک محیط خاص کارآمد هستند و در محیطی دیگر به خوبی سازگار نیستند.
در سراسر جهان، بیش از 3000 گونه کرم، از کوچکترین با فقط چند سانتی متر طول، تا بزرگترین کرم خاکی در استرالیا که چندین متر طول دارند، وجود دارد. بسته به زیستگاه آنها به سه گروه تقسیم می شوند:
کرم های اپیژیک در لایه ارگانیک بالای خاک معدنی زندگی می کنند، مانند لایه بستری که در جنگل پیدا می کنید.
کرم‌های آنئیک خاک را به صورت عمودی حفر می‌کنند و مواد آلی را به لایه‌های عمیق‌تر می‌آورند و لایه‌های خاک را مخلوط کرده و ساختار خاک را تقویت می‌کنند.
گروه اندوژیک: ساکن در خاک معدنی بیشتر به صورت افقی حفاری می کنند و از طریق تجزیه نقش زیادی در هوادهی خاک دارند.
برای اهداف ورمی کمپوست، فقط از کرم های اپیژیک استفاده می شود. Eisenia fetida به دلیل پرورش بسیار کارآمد و سازگاری آنها، ارجح ترین گونه کرم برای ورمی کمپوست است. آنها می توانند طیف وسیعی از شرایط محیطی مانند دما و pH را تحمل کنند. همچنین می توانید کرم کالیفرنیای قرمز یا Eisenia andrei را به عنوان رایج‌ترین کرم‌های خاکی مورد استفاده برای ورمی کمپوست بیابیم.
بیشتر بخوانید : طراحی و کاشت چمن در مشهد
کرم ها هرمافرودیت و خونسرد هستند. به این معنی که آنها نمی توانند دمای خود را تنظیم کنند. از این رو آنها دمای محیط خود را یکسان فرض می کنند. آنها ریه ندارند و از طریق پوست خود تنفس می کنند و در صورت خشک شدن پوست آنها مستعد مرگ می شوند. در عمل، این بدان معنی است که کرم ها به شرایط رطوبت ثابت نیاز دارند. علاوه بر این، کرم ها به نور حساس هستند: قرار گرفتن در معرض نور شدید آنها را در عرض حدود 1 ساعت فلج می کند و ممکن است در اثر خشکی پوست خود بمیرند. نور آبی آنها را دفع می کند در حالی که به نور قرمز حساس نیستند.
بستر، لایه موادی است که کرم ها در آن زندگی می کنند. در بالا، غذای تازه جدید، مواد اولیه را اضافه می کنید، که گاهی اوقات نیاز به مخلوط شدن با مواد بستر دارد. نقش اصلی بستر، ایجاد پناهگاه برای کرم ها در صورت نوسانات دما و تغذیه نامناسب است.
محتوای کم پروتئین و سطح پایین نیتروژن آلی آن که به سرعت تجزیه می شود و ممکن است به آمونیاک تبدیل شود. اگر بستر به اندازه کافی تجزیه نشود یا حاوی مقدار زیادی کربوهیدرات قابل تجزیه باشد، می تواند گرم شود و کرم ها را از بین ببرد.
بافت شل برای تسهیل حرکت کرم است. همچنین، توده زیاد بستر می تواند فرصت گرم شدن بستر را فراهم کند، به خصوص زمانی که از مواد بسیاری تشکیل شده باشد که هنوز تجزیه نشده اند.
متخلخل برای فعال کردن اکسیژن هستند.
بستر ممکن است ماسه، تراشه های چوب، خاک اره، کاغذ، کمپوست، یونجه، تراشه های چوب، نی، پوسته بادام زمینی، کلش ذرت، مقوا، ساقه تنباکو یا سایر محصولات جانبی صنعت باشد. بهتر است مواد مختلف را برای بستر مخلوط کنید زیرا هر ماده خواص متفاوتی دارد.
از کدام ماده اولیه و چقدر استفاده کنم؟ ویژگی های مورد نیاز چیست؟
می‌توانید جریان‌های زباله مختلفی را برای تغذیه کرم‌های خود انتخاب کنید، مانند بقایای محصول و کودهای بالغ. عوامل اصلی تأثیرگذار بر ویژگی‌های خوراک کرم اندازه ذرات آن (یعنی کاه اندازه بزرگ‌تری از کاهو دارد)، همگن بودن آن، نسبت C/N و محتوای باقیمانده‌ها، عوامل بیماری‌زا و دانه‌ها (یعنی علف‌های هرز) است. در کنار این، می توانید پیش از کمپوست کردن خوراک آن ها را در نظر بگیرید.
مطالعه آزاد : طراحی سیستم آبیاری در مشهد
.jpg)
